Tijdens mijn studie en huidige baan in het voortgezet onderwijs heb ik gemerkt dat veel van mijn collega’s geen eigen kunstpraktijk meer hadden. De docenten zelf gaven aan dat hun kunstenaarschap verloren is door het onderwijs. Ze raakten in een “sleur” en gingen zo mee in het gemak en de routine van de school. Wat ik best gek vind, ze zijn nou eenmaal ook begonnen met een passie als maker, maar wanneer je deze passie moet delen verdwijnt dat ineens? Er ontstaat een zogenaamde identiteitscrisis, overdag zijn ze een kunstdocent en s’nachts een spartelende kunstenaar.
Daarnaast zien kunsteducatoren vaak dat hun voornaamste verantwoordelijkheid het overbrengen, educatie, is. Ten koste van het praktiseren en zien van zichzelf als een kunstenaar. Terwijl deze twee, gescheiden rollen combineren een positieve invloed heeft op beide. Sterker nog, wanneer je twee identiteiten samen bent, werken ze beter dan gescheiden van elkaar. Wanneer je deze twee rollen of zelfs bijna, werelden, combineert word je een ‘kunstenaar-docent’ In mijn afstuderen ben ik gaan onderzoeken wie ik ben als kunstenaar-docent. Mijn eindwerk is ontstaan door een serie werkvormen die ik heb gedaan met mijn leerlingen. Hierbij transformeerden zij mij tot kunstenaar, schreven zij brieven naar hun pauzeplekken en reflecteerde ik beeldend op momenten van het lesgeven die later nog in mijn hoofd spookten. De resultaten van dit onderzoek heb ik vertaald naar een serie wandkleden.
Voor mijn afstuderen ben ik geinterviewd door de Willem de Kooning Academie, dat gesprek is hier te lezen.